مدی و خوابالو

چه تو قصه چه حقیقت...یکی بود یکی نبود

مدی و خوابالو

چه تو قصه چه حقیقت...یکی بود یکی نبود

درباره من

که باشم من؟ مرا از من خبر کن . چه معنی دارد اندرخود سفر کن . اگر کردی سؤال ازمن که من چیست؟! مرا از من خبر کن تا که من کیست . من کیستم؟! ۲۳ساله و عاشق خوابالو ***************************** گاهی گمان نمیکنی ولی می شود ... گاهی نمی شود که نمی شود.. گاهی هزار دور دعا بی اجابت است... گاهی نگفته قرعه به نام تو می شود... ***************************** همسفر! در این راه طولانی که ما بی‌خبریم و چون باد می‌گذرد بگذار خرده اختلاف‌هایمان با هم باقی بماند خواهش می‌کنم! مخواه که یکی شویم، مطلقا مخواه که هر چه تو دوست داری، من همان را، به همان شدت دوست داشته باشم و هر چه من دوست دارم، به همان گونه مورد دوست داشتن تو نیز باشد مخواه که هر دو یک آواز را بپسندیم یک ساز را، یک کتاب را، یک طعم را، یک رنگ را و یک شیوه نگاه کردن را مخواه که انتخابمان یکی باشد، سلیقه‌مان یکی و رویاهامان یکی. هم‌سفر بودن و هم‌هدف بودن، ابدا به معنی شبیه بودن و شبیه شدن نیست. و شبیه شدن دال بر کمال نیست، بلکه دلیل توقف است عزیز من! دو نفر که عاشق‌اند و عشق آنها را به وحدتی عاطفی رسانده است، واجب نیست که هر دو صدای کبک، درخت نارون، حجاب برفی قله علم کوه، رنگ سرخ و بشقاب سفالی را دوست داشته باشند. اگر چنین حالتی پیش بیاید، باید گفت که یا عاشق زائد است یا معشوق و یکی کافی است. عشق، از خودخواهی‌ها و خودپرستی‌ها گذشتن است اما، این سخن به معنای تبدیل شدن به دیگری نیست . من از عشق زمینی حرف می‌زنم که ارزش آن در «حضور» است نه در محو و نابود شدن یکی در دیگری. عزیز من! اگر زاویه دیدمان نسبت به چیزی یکی نیست، بگذار یکی نباشد . بگذار در عین وحدت مستقل باشیم. بخواه که در عین یکی بودن، یکی نباشیم. بخواه که همدیگر را کامل کنیم نه ناپدید . بگذار صبورانه و مهرمندانه درباب هر چیز که مورد اختلاف ماست، بحث کنیم ،اما نخواهیم که بحث، ما را به نقطه مطلقا واحدی برساند. بحث، باید ما را به ادراک متقابل برساند نه فنای متقابل . اینجا سخن از رابطه عارف با خدای عارف در میان نیست . سخن از ذره ذره واقعیت‌ها و حقیقت‌های عینی و جاری زندگی است. بیا بحث کنیم. بیا معلوماتمان را تاخت بزنیم. بیا کلنجار برویم . اما سرانجام نخواهیم که غلبه کنیم. بیا حتی اختلاف‌های اساسی و اصولی زندگی‌مان را، در بسیاری زمینه‌ها، تا آنجا که حس می‌کنیم دوگانگی، شور و حال و زندگی می‌بخشد نه پژمردگی و افسردگی و مرگ، حفظ کنیم. من و تو حق داریم در برابر هم قدعلم کنیم و حق داریم بسیاری از نظرات و عقاید هم را نپذیریم. بی‌آن‌که قصد تحقیر هم را داشته باشیم . عزیز من! بیا متفاوت باشیم آدرس وبلاگ بلاگفا: www.madikhanoom.blogfa.com ادامه...

آمار : 101311 بازدید Powered by Blogsky

جمیعا جاتون خالی

به نام خدا

سلام دوستای گلم..

امیدوارم هر جای این دنیای نامرد هستید خوش باشید و تونسته باشید از پسش بر بیاین...

مدتی بود آپ نکرده بودم...البته گفتنی ها زیاد بود اما فرصت و حوصله نوشتن نبود...

حالا موندم از کجا شروع کنم...

والا از شنبه که ما رفتیم دانشگاه کلاس انقلاب داشتیم...خوش گذشت چون کلی خندیدیم...

خاطره ی جالب شنبه این بود که استاد سر کلاس گیر داد که هرکی بگه فلان تاریخ تو سالهای 60تا70 چه واقعه ای رخ داه که تو تقویم هم نوشته نشده 1 نمره داره...هرکی یه چی گفت...از تولد محمد رضا شاه گرفته تا فوت بابای سید حسن نصرالله...خلاصه با هر جمله ای که کسی میگفت کل کلاس میخندیدن...

تا بالاخره با گفتن جمله یکی از پسرا کلاس کلا رفت رو هوا از خنده....

پسره گفت روز پی ریزی احمدی نژاد...

همه ترکیدن از خنده...شد واسه کلاس انقلابمون خاطره...حالا جدی جدی استاد واسش نمره گذاشته...اگه شما میدونید واسم کامنت بزارید...اینکه 13 آبان بین سالهای 60 تا 70 چه اتفاق سیاسی افتاد که بعدها نظامی و در آخر به اقتصاد کشور کمک کرد؟!!اینایی که تو تقویم نوشته نیستا..خودتون رو خسته نکنید...

روز یکشنبه هم با کامران مروج کلاس ارزیابی اراضی داشتیم...منکه از درسش هیچی نمیفهمم...فقط میتونم بگم بنده خدا خیلی خانومیه...

دوشنبه که چشتون روز بد نبینه...من بین سالی و سمانه نشسته بودم...ته کلاس..اونم فکر میکنید کلاس کی؟نظامی...

هی نامه نگاری میکردیم و هر هر این دوتا میخندیدن...آخرشم نظامی فهمید و من رو از جام بلند کرد و گفت بیا جلو پیش چشم خودم بشین...ما هم رفتیم...آخر کلاسم یه تیکه توپول به سمانه انداخت...

سه شنبه بعد کلاس اکولوژی رفتیم سالن کنفرانس دانشگاه...چون جلسه ی پرسش و پاسخ با اساتید و بروبچ دانشگاهمون بود!

چه حالی داد...هممون جیغ و داد کردیم...اعتراض میکردیم...بین 2 تا از اساتید هم دعوا شد...انقدر خر تو خر شده بود که من به شیما دوستم گفتم:شیما چه حالی میده این وسط من بگم :رای ما رو دزدیدن...دارن باهاش پز میدن!

نکته قابل توجه(به قول استاد اردلان)تو این جلسه این بود که:

ما تو برگه های سوالی که پخش کرده بودن نوشته بودیم که بعضی از اساتید!!(منظور نظامی!!!)

حرمت کلاس و دانشگاه رو نگه نمیدارند...

فکر کن نظامی اینو پشت بلندگو داشت میخوند...که در جواب به ما گفت:الحمدالله بین ما همچین استادی نیست

چهارشنبه هم که امروز بود و من رفتم پیش خوابالو...واسه روز دختر هم یه کادوی خوشگل گرفتم(البته چندتا کادو گرفتم)...